کجاست خانه ی تو ای بلند ،

ای باشکوه نورانی  !

به مهربانی باران و خاک و سبزه قسم

برای دشت دلم مثل آب می مانی .

و من به نام تو آغاز می شوم هر روز

میان این همه وحشت

در ازدحام تنهایی .

تو از طلوع ندیدی

چگونه بی تو نخندیدم

وتا غروب

چشمی برای تو

چشمی برای خویش گریستم.

در این سیاهی سرد ،

که تلخ میگذرد ،

نماز نام تو می ریزد

به هفت بند وجودم شراب شیدایی

و می گریزم از خود

به هر چه بوی تو را دارد

به عشق و زیبایی.  

                            برازجان-شهریور84

 نوشته شده توسط محمد غلامی در یکشنبه 87/2/15 و ساعت 11:39 عصر | نظرات دیگران()